Dokuma ve hazır giyimin bu kadar gelişmediği dönemlerde, insanlar çocuklarının ve kendilerinin giysi ihtiyaçlarını ellerinden geldiği kadarı ile evlerinde imal etmek zorunda idiler. Giysi imalatı yapıp satan tacirler ve insanlar olmasına rağmen ürün gamı ve beden ölçülerine dair çeşitliliğin bu günkü gibi çok olmaması ister istemez insanları kendi giysilerini imal etmeye mecbur ediyordu. O mecburiyet şimdi ya maddi imkânsızlıklardan ötürü devam ettiriliyor ya da kişisel bir hobiye dönüştürülmüş zevk için devam ettiriliyor. Hazır giyimin nerdeyse ulaşabileceği en üst noktaya ulaştığı çağımızda artık kimse kendi giysilerini üretmek gibi bir çaba için zaman harcamak istemiyor. Hoş eli işi sanatlarıyla harcanıldığı düşünülen zaman acaba nasıl değerlendiriyor orası da bir muamma.
Evde ufak tezgâhlarda dokunan kumaşlarla giysilerin yapıldığı dönemlerde, çocuk örgü elbise modelleri çok ama çok rağbet görüyordu. Hatta elini hızlı tutup fazla üretmeyi başaranlar öylesi yokluk dönemlerinde çok iyi gelirler elde ediyorlardı. Bir atkının bile ne kadar meşakkatli bir iş olduğu düşünülürse, çocuk örgü elbise modelleri gıpta ilke incelenen üretkenliklere dönüşüyordu. Zaman içinde her şeyin değerini ve önemini kaybetmesine neden olan kapitalist devlet politikaları insanların üretkenliklerini hatırlanmaz bir hale soktu. Artık bırakın çocuk örgü elbise modelleri atkı modelleri bile yapılmıyordu. Tüketim çılgınlığı üretkenliği asla geri dönemeyeceği bir yere sürmüştü.
